Spis treści:

• Żywienie pozajelitowe

• Żywienie pozajelitowe wskazania

• Skład roztworów do żywienia pozajelitowego

• Zadanie żywienia pozajelitowego

• Jakie są wskazania do żywienia pozajelitowego?

• Wpływ żywienia pozajelitowego na powstawanie odleżyn

---

Żywienie pozajelitowe (podaż pozajelitowa) jest metodą polegającą na wprowadzeniu substancji odżywczych do krwiobiegu z pominięciem układu pokarmowego.

Żywienie pozajelitowe wdrażane jest wyłącznie w sytuacji poważnej dysfunkcji przewodu pokarmowego, która dyskwalifikuje do żywienia dojelitowego.

Metoda żywienia pozajelitowego najlepiej się sprawdza gdy dochodzi do znacznego upośledzenia jednej z trzech funkcji przewodu pokarmowego (perystaltyka, trawienie, wchłanianie), które uniemożliwiają dostarczenie przez przewód pokarmowy niezbędnej ilości energii oraz substancji odżywczych.

W żywieniu pozajelitowym należy wykorzystać metodę jednego worka (all-in-one, AIO), w której podaje się wszystkie składniki zmieszane w jednym pojemniku.

Żywienie pozajelitowe wskazania

Dzięki temu żywienie pozajelitowe pozwala na:

• lepszą tolerancję pokarmową;
• zmniejszenie liczby zakażeń;
• zmniejszenie kosztów.

Żywienie pozajelitowe może być prowadzone przy użyciu mieszanin przygotowanych w aptekach oraz szpitalach.

Żywienie pozajelitowe może odbywać się również przy pomocy worków wielokomorowych (trójkomorowych).

Żywienie pozajelitowe może być wykonywane za pomocą:

• cewnika naczyniowego (tzw. żywienie pozajelitowe drogą centralną) którego koniec znajduje się w żyle centralnej, zazwyczaj w miejscu połączenia żyły szyjnej i głównej;
• kaniuli założonej do żyły obwodowej, zazwyczaj przedramienia (tzw. żywienie pozajelitowe drogą obwodową);
• przetoki tętniczo-żylnej używanej do hemodializy lub utworzonej wyłącznie w celu żywienia pozajelitowego pacjentów, u których niemożliwe jest założenie cewnika centralnego;
• portu naczyniowego wszczepionego pod skórę klatki piersiowej.

Skład roztworów do żywienia pozajelitowego

Roztwory do podania pozajelitowego zawierają aminokwasy, lipidy oraz węglowodany. W razie konieczności roztwory mogą również zawierać witaminy, elektrolity i pierwiastki śladowe. Roztwory można podawać w oddzielnych pojemnikach lub z gotowych do wymieszania zestawów w torebkach lub mieszanek.

Zadanie żywienia pozajelitowego

Infuzje do żywienia pozajelitowe mają na celu:

• dostarczyć składników odżywczych i energii, a nie tylko nawodnić organizm
• mogą mieć za cel dostarczyć pojedyncze grupy składników odżywczych

Worek trójkomorowy i uniwersalny należą do infuzatów żywienia pozajelitowego. W zawartej w nim emulsji glukoza, aminokwasy, lipidy są połączone również z elektrolitami, witaminami i pierwiastkami śladowymi.

Worki trzykomorowe w trzech oddzielnych komorach zawierają elektrolity i wszystkie składniki odżywcze. Mogą być dostępne z elektrolitami lub bez, natomiast pierwiastki i witaminy są aplikowane do worka. Indywidualnie komponowane domieszki umożliwiają dostarczenie gotowych do użycia infuzji, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta zarówno pod względem objętości jak i substancji i energii.

Jakie są wskazania do żywienia pozajelitowego?

Żywienie pozajelitowe należy stosować u pacjentów, u których podaż enteralna jest niewłaściwa, niemożliwa lub niewskazana.

Żywienie pozajelitowe może zmniejszyć śmiertelność, liczbę powikłań, skrócić czas hospitalizacji pacjentów przebywających na OAiIT przy właściwym planowaniu i przeprowadzeniu interwencji żywienia.

Wpływ żywienia pozajelitowego na powstawanie odleżyn

Niezamierzona utrata masy ciała wynikająca z odpowiedzi metabolicznej jest głównym czynnikiem ryzyka niedożywienia i następczego rozwoju odleżyn u chorych którzy są leczeni w ramach intensywnej terapii. Utrata w krótkim czasie masy ciała (beztłuszczowej masy ciała) stanowi wypadkową stanu pacjenta oraz działań terapeutycznych wynikających z analgosedaji.

Mata przeciwodleżynowa - Mata antyodleżynowa MEDIMAT AIRFLOW