Żywienie Pozajelitowe: Zastosowanie i Skład

Żywienie pozajelitowe to metoda dostarczania substancji odżywczych bezpośrednio do krwiobiegu, pomijając układ pokarmowy. Jest stosowane w sytuacjach, gdzie poważna dysfunkcja przewodu pokarmowego uniemożliwia żywienie dojelitowe. Oto kluczowe informacje na temat żywienia pozajelitowego:

Wskazania do Żywienia Pozajelitowego:

1. Poważna Dysfunkcja Przewodu Pokarmowego:
   • Gdy perystaltyka, trawienie lub wchłanianie są znacznie upośledzone.

Metody Podawania Żywienia Pozajelitowego:

1. Cewniki Naczyniowe:

   • Drogą centralną, końcówka w żyle centralnej.
   • Stosowane w przypadku, gdy konieczne jest precyzyjne dostarczenie substancji odżywczych.

2. Kaniule do Żyły Obwodowej:

   • Umieszczane w żyłach obwodowych, zwykle przedramienia.
   • Alternatywa dla cewników centralnych.

3. Przetoka Tętniczo-Żylna:

   • Wykorzystywana do hemodializy lub specjalnie utworzona do żywienia pozajelitowego.
   • Może być stosowana, gdy trudne jest założenie cewnika centralnego.

4. Port Naczyniowy:

   • Wszczepiany pod skórę klatki piersiowej.
   • Zapewnia długoterminowy dostęp do krwiobiegu.

Skład Roztworów do Żywienia Pozajelitowego:

1. Aminokwasy:

   • Podstawowe jednostki budulcowe białek.

2. Lipidy:

   • Źródło energii.

3. Węglowodany:

   • Dostarczają energii.

4. Dodatki:

   • Witaminy, elektrolity, pierwiastki śladowe, w razie potrzeby.

Cele Żywienia Pozajelitowego:

1. Dostarczenie Składników Odżywczych i Energii:

   • Priorytetem jest dostarczenie substancji odżywczych, nie tylko nawodnienie.

2. Dostarczenie Konkretnych Grup Składników Odżywczych:

   • Zależy to od indywidualnych potrzeb pacjenta.

Worek Trójkomorowy do Żywienia Pozajelitowego:

• Zawiera elektrolity, aminokwasy, lipidy w oddzielnych komorach.
• Dostępne z elektrolitami lub bez.
• Pozwala na dostosowanie infuzji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Wpływ na Powstawanie Odleżyn:

• Niezamierzona utrata masy ciała związana z odpowiedzią metaboliczną zwiększa ryzyko odleżyn.
• Utrata masy ciała jest głównym czynnikiem ryzyka niedożywienia i rozwoju odleżyn.

Żywienie pozajelitowe ma zastosowanie w sytuacjach, gdzie inne formy żywienia są niemożliwe lub niewystarczające. Kluczowe jest staranne dostosowanie metody oraz składu żywienia do indywidualnych potrzeb pacjenta. W przypadku długotrwałego stosowania, współpraca z zespołem medycznym i dietetykiem jest kluczowa dla skutecznego i bezpiecznego zastosowania tej metody.